• Home
• Nieuws
• Humanistisch mediteren, waarom zou je? Trudy: “Het schept een moment van ‘even niets’.”

Humanistisch mediteren, waarom zou je? Trudy: “Het schept een moment van ‘even niets’.”

Type content: Nieuws Categorieën: Goed leven Inspiratie voor het leven Gepubliceerd op: 1 december 2023

In januari start een nieuwe reeks ‘Humanistisch mediteren‘, door Hans Bomhof en Louise Krijnen. Trudy vertelt over haar ervaring met deze cursus: “De humanistische manier van mediteren van Hans Bomhof is open. Daar voel ik me prettig bij. Het is onderhoud, net als je tanden poetsen. Je komt bij een stilteplek in jezelf. Niet aan de haal gaan met je eigen gedachten en problemen en gevoelens. Effe rust.”

Ben je lid van het Humanistisch Verbond?
Ja ik ben lid, ik ben in 1978 lid geworden, heel lang lid geweest, zo’n 13 jaar gewerkt als humanistisch geestelijk verzorger in de psychiatrie en in een academisch ziekenhuis. In Schiedam heb ik destijds ook geholpen om mensen te activeren en ontmoeten, daar ook cursussen begeleid, zoals Kennismaken met humanisme. Daarna een tijdje geen lid geweest en nu alweer 10 jaar.

Wat spreekt je aan in het lidmaatschap?
Het humanisme is de levensvisie die het beste bij mij past. En als je iets wilt bereiken, dan moet je toch verbinding zoeken met mensen die een vergelijkbare levensvisie hebben, want in je eentje is het heel beperkt. Ik stel het ook erg op prijs dat je dan anderen hebt om je te bezinnen op dingen, en die kritisch iets aan je vragen.

En hoe kwam je ertoe om je aan te melden voor ‘Humanistisch mediteren’?
Eerder heb ik vele jaren gemediteerd, toen gestopt, maar het bleef me wel trekken. En in mijn eentje het weer oppakken vond ik lastig. Toen ik de cursus ‘Humanistisch mediteren’ vorig jaar ontdekte in de nieuwsbrief, dacht ik: hee dat zou een manier kunnen zijn die bij mij past. Laten we eens gaan kijken. Ik heb me toen eigenlijk vrij snel opgegeven. Humanistisch mediteren sprak me aan, omdat bij zenmeditatie en al die andere vormen van meditatie het vaak een kant op gaat waarvan ik denk: dat past niet bij mij. Ik hoopte dat dit beter bij mij zou passen, maar dat weet je natuurlijk nooit van tevoren. Het is toch altijd in het diepe springen en kijken wat het is.

Wat vind je van het mediteren in een groep, in de cursus van Hans Bomhof, wat heeft je dat gebracht?
Het is fijn om te mediteren in zo’n groep. Als je elke donderdagmiddag 2 uur bij elkaar bent, dan maak je op de een of andere manier toch contact, ook al ben je in stilte bij elkaar. Ook al bespreek je niet met elkaar wat er in je leeft, je deelt die stilte. De hele verstilde sfeer maakt het ook makkelijker voor jezelf om stil te worden. En De Ruimte is ook heel bijzonder. Je bent midden in de stad, maar je hoort de stad niet, het is er doodstil, en het is een hele prettige ruimte om te zijn.

Wat vind je van de begeleiders Hans Bomhof, en Louise Krijnen?
Hans is de rust zelf, dat is heerlijk. En hij heeft een macht aan ervaring met mediteren. Hij is 30 jaar geleden gestart en was niet gelukkig met vanwaaruit de meditatie gegeven werd, daarom ging hij op zoek naar zijn eigen manier. Die heeft hij gevonden, dat vind ik ontzettend knap. Louise Krijnen vind ik ook heel prettig, een heerlijk mens, ook de rust zelve. Ze hebben allebei veel aandacht voor de deelnemers, of ze zich prettig voelen.

Heb jij ook andere manieren van mediteren uitgeprobeerd?
Ik heb weleens een mindfulness cursus gedaan. En de manier van stilstaan is daar meer aan de hand van geleide meditaties. En die wil ik eigenlijk helemaal niet. Dat is toch op een andere manier stilstaan. De manier van mediteren van Hans Bomhof is open. Daar voel ik me prettig bij.

In de cursus lezen jullie ook elke middag en tekst over het hoe en waarom van mediteren, die een aanzet zijn tot gesprek. Hoe heb je dat ervaren?
Dat was ontzettend leuk. Je leert elkaar kennen via teksten die Hans aanleverde, die zijn zo voedend en nodigen uit tot bezinning, en een reactie daarop. In het begin deel je nog niet zoveel, maar dat ontwikkelt zich vanzelf. Je leert elkaar kennen door over die teksten te praten. We werden ook uitgenodigd om zelf een tekst in te brengen die je geraakt heeft. Dat zegt ook heel veel, wat je dan inbrengt. Het is een bijzonder hechte groep geworden. In september hebben we elkaar allemaal nog een keer gezien, en sommigen doen in januari ook weer mee.

Zijn er dingen die je lastig vond?
In het begin had ik heel erg moeite met de structuur. Ik weet dat structuur kan helpen, maar ik vond het zo strak. Ik heb dat het voordeel van de twijfel gegeven en uiteindelijk heb ik ontdekt dat de structuur ook wel wat gebracht heeft. Als je ernaartoe gaat dan weet je ongeveer hoe de middag eruit gaat zien, dat schept ook een soort rust. Die is nodig om te mediteren. Nu was het duidelijk.

Wat was de mooiste bijdrage?
Oh dat waren er zoveel. De begintekst die Hans gebruikt, en de eindtekst vind ik de moeite waard. Een tekst van Rilke. De eindtekst is: “Heb geduld met al wat onopgelost in je hart woont. En probeer de vragen zelf niet lief te hebben. Zoek niet naar de antwoorden, ze worden je wellicht nu niet gegeven, omdat je niet in staat zou zijn ze te leven. Leef de vragen nu, misschien dat je op een dag in de toekomst, langzamerhand, zonder het zelfs te merken, je weg naar de antwoorden leeft.” Dat vind ik prachtig.

Mooi. Wat betekent die tekst dan voor jou?
Het is niet altijd nodig om naar oplossingen te zoeken. Dat heeft het mediteren me nu ook gebracht, dat het gaat om te dealen met de dingen die onopgelost zijn. Zonder ze per se te willen oplossen. Dat schept rust, want anders is het altijd actie of reactie. Met mediteren komt dat even tot rust. Dan hoef je even niet vanalles te denken, te doen, of op te lossen. Dat maakt dat het stof neerdaalt. We hebben allemaal losse eindjes, waarvan je denkt: wat moet ik daarmee? Dan is het troostend om te horen: jaag die antwoorden op dat onopgeloste niet zo na! 

Pas je het dagelijks toe, wat je geleerd hebt?
Ja, elke dag. Ook het mediteren. Ik heb het weer helemaal opgepakt. ‘s Morgens kopje thee inschenken, en dan mediteren. Dan is het kopje thee afgekoeld als ik klaar ben, en kan ik daarna de thee drinken. Elke dag. Sinds de cursus. Soms op mijn kussen, soms op de bank, net waar ik zin in heb. Ik ben er heel blij mee. Het schept een moment van ‘even niets’.

Merk je het verschil met mediteren ná de cursus, en mediteren voordat je de cursus had gevolgd?
Ja want ik had het net over het ‘onopgeloste’. De teksten hebben meer rust bij me gebracht in onopgeloste dingen in mijn leven, die ik ook niet kán oplossen. Omdat ik er geen invloed op heb. In het verleden hoopte ik dat ik, als ik maar mijn best deed met mediteren, dat een aantal dingen zich zouden oplossen. En dát heb ik nu losgelaten. Dus daar is wel iets in veranderd. Ik wil niet meer zozeer iets bereiken met het mediteren. Dat had ik vroeger wel. Behalve dan rust, voor mezelf. 

Zou je jezelf spiritueel noemen?
Nee. Nee. Ik ben heel down to earth. Maar ook al noem ik mezelf niet spiritueel, dat betekent niet dat een ander dat niet mag zijn. Dat is nou net het adagium, dat we voor vrijheid moeten staan. Spiritualiteit betekent nu voor de meesten trouwens iets anders dan wat het vroeger betekende. Vroeger ging het om de instituten en de kerken, en daar moest iets naast gezet worden, daarom werd het Humanistisch Verbond opgericht. En dat is nu zo anders geworden. 

Als iemand zou zeggen dat mediteren zweverig is, wat zou je dan zeggen?
Voor mij is het niet zweverig, omdat ik mediteren zie als je niet alleen maar laten meenemen door je eigen gedachten en gevoelens, maar komen bij een stilteplek in jezelf. En dat dat in mijn beleving, voor heel veel mensen, zeker in deze tijd, goed zou zijn. Om eens stil te staan bij die rust. Dat je niet alleen maar bezig bent met “de plantjes moeten water” en “hoe moet dat nou met het milieu en de politiek” en pfffff. Het is gewoon even neerdalen. Niet aan de haal gaan met je eigen gedachten en problemen en gevoelens. Effe rust, dat is eigenlijk alles wat mediteren is. Je niet mee laten slepen. En in de hectische maatschappij waarin wij leven… nou! 10 á 15 minuten per dag, even mediteren. Het is onderhoud, net als je tanden poetsen.

Ga je ook weleens naar andere activiteiten van het Humanistisch Verbond?
Nee. (Lacht.) Nee, helemaal niet. Er is op dit moment niet heel veel wat me aanspreekt of uitdaagt. Ik heb via de Universiteit voor Humanistiek nog wat nascholing gedaan, en ik was de terminologie op een gegeven moment zat. Ik merk wel dat er nu iets verandert. De voorzitter van het Humanistisch Verbond, Mardjan Seighali, dat lijkt me een fantastisch mens. Die zit niet vast in het oude stramien. Heel verfrissend dat zij nu voorzitter is. Daar ben ik heel blij mee. Nu zie ik dat er wat meer beweging komt en meer actie ook, ook van jongeren. En ook dat HUMAN INC nummer over het klimaat, dan denk ik: hè fijn. Het Humanistisch Verbond moet wat meer in de wereld staan. Dus ik vind dat wel een goede ontwikkeling.

Afsluitende vraag: zou je het anderen aanraden om mee te doen met de cursus ‘Humanistisch mediteren’?
Zeker. Zeker. Als je behoefte hebt aan ‘stilstaan bij’, dan zou ik zeggen: ga het proberen! Het kan je heel veel brengen, als je ervoor openstaat. En schrik niet al te veel van de structuur. Wat zo’n groep toevoegt is vooral het delen, maar ook de teksten die Hans opzoekt en bewerkt, die zijn zo inspirerend, voedend, bezinnend. Dat is echt uniek. In januari start een nieuwe reeks, dan doe ik zelf ook weer mee.

Reageren? Stuur een mail naar [email protected].

Humanistisch mediteren, waarom zou je? Maud: “Het geeft je de rust om schoonheid op te merken, in hele kleine dingen.” Lees het interview.

Binnenkort in Amsterdam: